روستای ابیانه دانلود پاورپوینت معماری پایدار در روستای ابیانه
همانطور که می دانیم بقای پایدار انسان و محیط انسانی وابسته به حفظ تعادل و تداوم جهان زیستی است که این خود پذیرش نقش و مسئولیت اخلاقی سرپرستی انسان بر منابع بوم شناختی و عملکردی آگاهانه و هوشمند را در تنظیم رابطه وی با محیط طبیعی می طلبد. رویکرد معماری پایدار در پاسخ به این عملکرد آگاهانه و ملاحظات رو به گسترش نسبت به پیامدهای فعالیت های انسانی بر محیط؛ به عنوان نگرشی بازبینی شده به معماری مطرح شده است. بنابراین مفهوم معماری پایدار- چه به عنوان عملی در راستای خلق فضای انسانی و تنظیم رابطه انسان و محیط فیزیکی و چه به عنوان محصول این فرآیند- همواره با محیط پایدار در آمیخته و در یک چهارچوب کلی می توان آن را به معنی “خلق محیط پایدار انسان ساخت” تعبیر نمود.از این رو قبل از تعریف معماری پایدار به مفهوم محیط پایدار پرداخته می شود .
ابیانه روستایی از دره سر سبز برزرود با آب و هوای معتدل کوهستانی در ۴۰ کیلومتری شمال باختری نطنز و در ۲۰ کیلومتری باختر جاده نطنز – کاشان قرار دارد. طول جغرافیایی روستا °۵۱۳۶ و عرض جغرافیایی °۳۳۳۵ و ارتفاع آن از سطح دریا ۲۲۲۰ متر است.دره برزرود ۳۵۰ متر عرض و ۳۵ متر عمق دارد. ابیانه، روستای کمیابی است که هنوز توانسته یکپارچگی و وحدت خود را چه از نظر فرم‌های زیبای معماری و چه از نظر فرم لباس، زبان، گویش و آداب و رسوم حفظ کند. این همه بخاطر باروری فکر و آگاهی مردم این خطه از تاریخ خود و پایداری آنان در حفظ یادگارهای نیاکانشان است. ایران صاحب موزه سرخی است که به شکل طبیعی ایجاد شده و توانسته گردشگران کنجکاو زیادی را به خود جذب کند. این مکان دیدنی در امتداد سرسبز و با صفایی قرار دارد که روستای ابیانه نامیده می‌شود.
ابیانه در زاویه شمال غرب کوه کرکس و منتهی‌الیه رودخانه برز واقع شده است. فاصله آن تا جاده نطنز کاشان ?? کیلومتر است. خانه‌های این روستا بر روی دامنه شمالی دره با شیبی تند و سرسبزی که از سنگ‌های رسوبی سبزرنگ است واقع شده‌اند.
خانه‌ها از رنگ سرخ منحصر به این محل و با اسلوب ساختمانی خاص در سطحی محدود به صورت پلکانی و مسلط بر یکدیگر بنا شده‌اند. بر بالای ساختمان خانه‌ها، کوه سنگی زیبایی، دیواره شمالی روستا را تشکیل داده است که ساختمان این دیواره سنگی و هماهنگی رنگ آن با ساختمان خانه‌ها برای هر گردشگری جالب توجه است..
موقعیت طبیعی روستا به شکل یک بشقاب گود بیضی‌شکل است که اطراف آن را رشته کوه‌های دیواره ماننده احاطه کرده‌اند. آب و هوای روستا ییلاقی و زمستان آن طولانی است، البته هوا در سراسر سال لطافت خاصی دارد. سرسبزی و طراوت درختان اطراف روستا بخصوص در سال‌های فراوانی آب در تمام بهار و تابستان به این روستای تاریخی جلوه‌یی خاص می‌بخشد.
روستای ابیانه در سال ?? جزو آثار ملی و تاریخی به ثبت رسیده است. موقعیت خاص جغرافیایی، بافت ساختمان خانه‌ها با رنگ اخرایی، ریزه‌کاری‌های هنرمندانه دروپنجره‌های چوبی خانه‌ها، مردمی گشاده‌رو، لباس محلی زنان و مردان روستا و بناهای متعدد تاریخی دست به دست هم داده‌اند تا چشم هر بیننده تازه‌واردی را شیفته این آثار کنند. قدمت فرهنگ و زبان مردم ابیانه به دوران هخامنشیان و ساسانیان می‌رسد.
آب و هوای ابیانه:
اقلیم دره ابیانه ترکیبی از آب و هوای مدیترانه ای است. آمار زیر که از برداشت ۱۰ ساله اخیر بدست آمده معرف چنین اقلیمی است:
میانگین درجه حرارت سالیانه = ۶/۱۱ درجه سانتیگراد
میانگین سالیانه نزولات آسمانی = ۱/۱۸۲ میلی متر
میانگین رطوبت نسبی = ۴۶ درصد
درجه خشک دمارتن = ۴۳/۹ خشک
بیشترین متوسط دما در تیر ماه و کمترین درجه دما در دیماه میباشد. بارندگی که اغلب بصورت برف می باشد اساساً در فصل زمستان انجام می گیرد. متوسط رطوبت نسبی در منطقه ۴۶% می باشد که حداکثر آن در دی ماه ۶۷% و حداقل آن در تیر ماه ۳۰% بر آورده شده است .
بر روی دامنه کوه های مرتفع ، برف تا فصل بهار نیز دوام می آورد ولی در تابستان هیچ بارشی صورت نمی گیرد منطقه ای که روستای ابیانه در مرکز آن قرار دارد حوضه آبریز برز رود را در بر می گیرد و شرایط آب و هوایی آن خشک و نیمه خشک است
دیوار های قطور:
قطر زیاد دیوارها نیز به نوبه خود از تبادل حرارتی بین فضای داخلی بنا و محیط بیرونی ساختمان جلوگیری می کند . معیارهای معماری اقلیم سرد و کوهستانی و گرم و خشک تقریبا مشابه است و تنها تفاوت آنها در منابع حرارت دهنده می باشد که در اقلیم گرم و خشک این منبع از سمت بیرونی بنا و در اقلیم سرد از سمت داخل فضا می باشد . لذا باید در این اقلیم به کمک مصالح بنایی قطر دیوارها را زیاد نمود تا این جداره بتواند به عنوان منبع ذخیره حرارت داخل بنا عمل نماید.
دیوارهای قطور ، گرما و حرارت تابش آفتاب روزانه را در طول شب حفظ و به تعدیل دمای داخل ساختمان کمک می نماید . در معماری بومی این مناطق تا حد ممکن تلاش می شود تا به شکل طبیعی یا یا با استفاده از بخاری و گرمای ناشی از حضور افراد ، پخت وپز یا حضور حیوانات ، بنا را گرم نمود
مصالح و ساختار مصالح مورد استفاده در ابیانه مانند سایر حوزه های اقلیمی از مصالح موجود در آن اقلیم است. این مصالح باید از ظرفیت و مقاومت حرارتی خوبی برخوردار باشند تا گرمای بنا را در فضای داخلی آن حفظ نماید.
برای جلوگیری از نفوذ هوای گرم و سرد در ابیانه سه راهکار وجود دارد: ۱-استفاده از مصالح رسی ۲-چند عملکرد کردن فضاها: زمستان نشین و تابستان نشین ۳-روزن کوچک جهت نور گیری نحوه قرار گیری عناصر ساختمانی:در طبقه همکف دالان وانبار و در طبقه اول اتاقهای یک دری و سه دری می باشد.
خاک رس سرخ دارای ترکیبات آهنی است.که خانه ها را قرمز متمایل به صورتی نشان می دهد. این خانه ها با چشم اندازهای جذاب طبیعب بر روی سطح شیبدار و پله ای به گونه ای است که سپری در برابر خشونت سرد و گرم فصل زمستان و تابستان عمل می کند .
ساختمان های کهن روستا با پوششی از “خاک سرخ رنگ” در شیب یکنواخت دامنه خاکستری کوه، چون شعله های رقصنده آتش بر دل خاکستر دیده می شود. این خاک سرخ خاصیتی در بر دارد که هر چه باران بخورد محکم تر می شود درست مانند مردم ابیانه که در مقابل هجوم حوادث و مصیبت های طبیعی مانند زلزله و سیل به صبوری یک کوه و سر سختی یک صخره به مقاومت ایستاده اند و با عشقی که به سنت و معماری سرزمین اجدادی خود و به همه یادگاری های نیاکانشان داشته اند، در هر تعمیر سبک بناهای آن را حفظ کرده اند.
چهار صفه های دوره ی صفویه:
در چهار صفه های دوره صفویه طبقه ی اول ساختمان اختصاص به اطاق های لازم زندگی روستایی و برر روی این طبقه که با گرفتن شیب زمین سطحی صاف و هموار به دست می امده ساختمان اصلی چهار صفه بنا شده است. به این ترتیب که در چهار جهت اصلی خانه چهار صفه به ابعاد ۵/۳ در۵/۴ متر و موازی و قرینه پیش بینی شده و در زوایای چهار گانه ی صفه ها اطاق های نشیمن زمستانی_ انباری یا ( دست دون) به وجود امده است.
در سقف فضای مربع میان چهار صفه نورگیری باز به شکل مربع یا ۸ ضلعی منتظم به منظور روشنایی ساختمان و تهویه تعبیه شده است که از این روزنه طبقه ی تحتانی نیز نور می گرفته است.
در ورودی این چهار صفه ها دو لنگه ای است و با حلقه چکش زنگ و گل میخ هایی ارایش یافته است.فضای وسیع چهار صفه در زندگی سنتی مردم و در منطقه ی سردسیر که ایجاب می کرده در مواقع عروسی یا عزا از مردم ده پذیرایی شوداز ضروریات بوده و اگر خانه ای ظرفیت چهار صفه ای نمیداشته سعی شده در ان اطاقی به وسعت بیش از حد معمول به نام پنج دری یامهممان خوانساخته شود دیوار رو به افتاب این پنج دری ها ۵ دریچه به ابعاد ۲۰/۱ در ۸۰ و بروی هر یک از انها شبکه های هلالی شکل چوبی با طرح ونقش های هندسی ظریف نصب شده و به نمای ساختمان جلوه ای می داده است
